Sta ik op het water…

Sta ik op het water,
denk ik aan de houten Blauwe Koepel in het bos
verdwenen als mijn eerste jaren.

Veel hangt hier in de droge koude lucht,
al die mogelijkheden die weg waaiden
of stuk vroren – iemand zei nee
of ja of vergat, soms was ik het
die een ander pad in sloeg.
Sta ik op het grachtenwater

zwier ik over de bosbeek,
ben ik de boswachter
die een jongen van twaalf wou worden,
hoor ik het knoerpen van de sneeuw
onder Martine’s billen –
sta ik op het water

slingeren langs de rails
mijn been- en vleesresten rond
omdat ik mij niet meer wilde herinneren
in mijn splinters
– sta ik op het water

hang ik over de verandabalustrade
van de Blauwe Koepel en deel
een sigaret met Gerda
die nu ouder is geworden
dan negen en als een geus
haar kaalheid draagt –
sta ik op het water

luister ik naar de slagen van de schaatsen
het neuriën van een eens levende vriend,
hoor ik het zingen van het ijs

_______
_______

In het jaar dat de bundel verscheen, schreef Ingmar Heytze een stuk over dit specifieke gedicht voor Zwart IJs, het schaatsbroertje van het literaire voetbaltijdschrift Hard Gras, en Arjenne Fakkel maakte daar een illustratie bij. Stuk en tekening vind je door op het citaat hieronder te klikken.

“Het gedicht leest inderdaad als een vakkundig gemonteerde filmscène. Maar wie de film stilzet en beeldje voor beeldje afdraait, ontdekt dat verleden, dromen en verlangens van wie het ook is die daar op het water staat, als een sneeuwjacht om hem heen beginnen te blazen.“
Ingmar Heytze in Zwart IJs