Robin Robertson

Robin Robertson [Image: Goldsmiths Prize]

Toen ik The Long Take had gelezen, wist ik meteen dat ik de poëzieroman van Robin Robertson wilde vertalen. Voorzien van wat pluimen voor Tussentijd, mijn vertaling van David Jones’ In Parenthesis, stuurde ik het idee naar op den duur zeker tien uitgeverijen. Toen ik na een paar maanden op het punt stond het in de la met afgeblazen projecten te schuiven, zat er een berichtje in mijn mailbox. Van uitgeverij Querido die mij vroeg of ik The Long Take wilde vertalen. En zo geschiedde.

Voor verschijning kwamen er al verzoeken om voorpublicaties, één fragment kun je hier lezen bij het literair tijdschrift Terras en het begin van het boek kun je op de site van Athenaeum Boekhandels tot je nemen.

En voor Hier maak ik mijn stad, zoals Robertsons boek in vertaling is gaan heten – lees hier een Facebookbericht over de redenen voor de Nederlandse titel – goed en wel in de winkel lag, stond er ook al een juichende recensie in Het Parool en daarna is het nog lang zo doorgaan. Een van de vele lovende recensies stond in de NRC en kun je op de site van recensente Shira Keller teruglezen. ‘Zijn subtiele spel met klank, ritme, alliteratie en binnenrijm brengt een koortsachtige cadans teweeg, die dankzij de knappe vertaling van Hans Kloos in het Nederlands verrassend intact blijft’.

Na alle lof in de pers werd de vertaling voorjaar 2020 ook genomineerd voor de Filter Vertaalprijs 2020. ‘In ons eigen taalgebied werd Hier maak ik mijn stad bijzonder warm onthaald, en terecht, want eigenlijk zou iedereen deze briljante vertaling moeten lezen.’ Vanwege de eerste strenge corona-lockdown gebeurde alles plotseling online en vroeg de organisatie de vertalers zelf een filmpje te maken ter introductie van de vertaling. Mijn huisvlijt kun je hierboven bekijken, en beluisteren want ik laat ook een paar fragmenten horen.

Dit alles leidde er op den duur ook toe dat literaire festivals nieuwsgierig raakten naar de maker van het origineel. Het Crossing Border Festival wist hem uiteindelijk te strikken. Opnieuw weerhield corona auteur en bezoekers van lijfelijke aanwezigheid en dus zat Robertson op de avond van de Amerikaanse verkiezingen die Donald T verloor – de naam van de man valt ook even – achter zijn bureau in Londen te praten met literair recensent Hans Bouman die op het podium van een Haags theater zat.

Dat gesprek vormt een aardige inleiding op het boek en er wordt ook kort gesproken over het proces en de vermoede kwaliteit van de vertaling. Als je op de clip klikt, zou hij op het punt (27:20) moeten starten waar Robertson eerst een fragment uit het boek voorleest waaruit blijkt dat de politie in de VS ook ruim een halve eeuw geleden al mensen neerschoot zonder dat dit nodig was. Vervolgens gaat het over de vertaling.

Dit is de vertaling van het einde van het fragment dat Robertson voorleest:


Billy is nergens te bekennen.

Alleen een politiebak die de hoek
van 4th en Los Angeles op was geslipt,
zwaailichten als van een carrousel, en twee rennende agenten
die schreeuwen, ‘Halt – politie!’, naar die vent
die 3rd al helemaal door is
en nu halverwege het blok naar de St Vibiana.
Hij blijft staan,
stapt uit het donker, spreidt
zijn handen, vormt zo
een staande ster.
Hij schreeuwde misschien iets,
maar hij was te ver weg om er iets van te kunnen maken.
Dan grijpt hij plotseling naar zijn borstzakje
en lijkt er een rode zakdoek uit te halen,
doet een stap terug,
wankelt,
scheurt er dan nog één
zo uit zijn gezicht.
Pas toen hoorde Walker het,
het geluid van de schoten.
 

_______

Lees meer (in het Engels) over en van Robin Robertson op de site van de Poetry Foundation.