HET raarst is het
als ik zelf per ongeluk mijn naam zeg
omdat ik meestal nadenk
voor ik iets zeg
gebeurt het soms dat ik bij wijze van inleiding
ineens mijn naam sta uit te spreken:
Hmhm.
Alsof ik er niet ben
en aan mezelf sta te denken
of mezelf roep
omdat ik er nog niet ben
terwijl
ik dan helemaal niet meer weet
wat ik moet zeggen
en dan haal ik mijn schouders op
– je moet toch iets doen –
Nanana
heet mijn tweelingzusje
dat doodgeboren is,
dan is ze tenminste nog iets
met een naam
en moet ik er altijd aan denken
dat ik een magere brug ben
dat onder mijn open schouderbladen door
iets verdervaart
en als ze weer omlaag gaan,
ziet iemand rechts ineens iemand links
staan wachten
——————-
———————–
Uit de bundel de interviews
2013
© Hans Kloos
ook verschenen op ooteoote.nl