Tomas Tranströmer [1931 – 2015]
Je was jezelf al eens kwijtgeraakt
achter in een auto
een hellemoment lang tastend naar je naam
en er lekte iets
dat naar vlees en vrijheid rook
in je regels, halfklare hemels
waarin je van ons
deuren maakte halfgeopend
naar een kamer voor iedereen
– bij jou groeide het licht
net als ons haar, waren de muren
van Schubert, werden ramen
ogen, begonnen alle dingen
om zich heen te kijken
en niets bleef dicht
zelfs wat leeg was
leerde je fluisteren
dat het open is
maar nu het donker
jou heeft opgedronken
lopen onze ogen vol zwart
zitten wij hier in jouw kamer
met violen zonder snaren
in onze dove handen
sijpelt de mogelijkheid
dat wij heel zullen blijven
terwijl jij keer op keer
dwars door ons heen rolt
Ook verschenen op de site van literair tijdschrift Terras.
Lees ook het interview met Tranströmer of hoe dat interview tot stand kwam of mijn vertaling van het gedicht waarvan later de titel zijn verzamelde gedichten zou sieren, in de vertaling van Bernlef die mij ooit op Tranströmers spoor zette.